Dali

Dali
Na een vlotte treinreis van 2 uur, 1 uur geslapen, 1 uur door tunnels komen we aan in Dali. Tenminste in een voorstad. Er worden op zijn minst 20 wolkenkrabbers gebouwd. Langs het spoor staan veel flats leeg. Waar moeten al die mensen die daar gaan wonen vandaan komen? China lijkt wel een grote bouwput, mega bouwwerken worden uit de grond (of eronder) gestampt. De spoorlijn Lijiang Dali bestaat voor een groot deel uit tunnels. De spoorlijn wordt doorgetrokken naar Shangri La. Ook daar over de gehele afstand bouwactiviteit. Het landschap ziet er gewond uit. Er wordt een enorme hoeveelheid aarde verzet verplaatst. In elke stad die we bezocht hebben staan wolkenkrabbers in aanbouw. Wegen worden verbreedt, metro's aangelegd. In Chengdu was nog niet de helft van de geplande metrolijnen klaar. In Kunming nog minder en sluiten ze ook niet op elkaar aan. China lijkt wel een bouwput.
In Dali was het erg relaxt. Niet in het hostel waar we aankwamen, daar was desinteresse troef. Wij hadden een mooie 2 persoons-kamer in een buurhuis. In het Hostel zaten (hangen) jongeren op slaapzalen in stapelbedden. Het was er vies, er werd niet gegroet. En we hadden ons nog wel zo op het ontbijt verheugd, warme rijstwater met stukjes gestoomd brood pas na 9 uur geserveerd. De supermarkt bood uitkomst, sap zoete bolletjes met kokos en zelf thee zetten, ontbijten in bed. Toch heerst er een relaxte sfeer in Dali. Niet door automobilisten, die toeteren er vrolijk op los, meer dan tot nu toe. Wel in de straten, veel eettentjes. En dus super lekker eten. Bij de visboer/restaurant wordt de verse karper(?) spartelend uit de bak gehaald. Op de vloer wordt met een ferme tik het leven uit de vis gehaald. Via de BBQ komt hij dan op een bedje van groenten in een soort ovenschaal met kooltjes er onder op tafel. Dit is smullen, het restaurant bestaat uit een aantal gekoppelde garageboxen met ijzeren deuren, binnen wordt er vrolijk op los gerookt en het is bloedheet. Maar heel gezellig. Cultuur is aan bod geweest met een bezoek aan de pagodes. Shopping door wat zilver te kopen (goed tegen weerwolven). En omdat Marjolein een dagje ziek was, een dagje rust. De mooiste plek was misschien wel het dakterras. In de zon; thee en koekjes. Het lijkt wel vakantie. Nu zit ik op een wiebelig bankje in de vertrekhal van de trein. De eerste klas wachtruimte is niet te vinden. En ik had nog wel een Chinese vertaling van deze vraag op mijn telefoon staan, helaas. Straks de nachttrein naar Kunming.