Van Zee naar Zand
Door: Hans
Blijf op de hoogte en volg Marjolein & Hans
06 December 2017 | Namibië, Windhoek
Het regent in Windhoek, een klein beetje maar toch. De eerste regen nadat we in Namibië zijn aangekomen. We hebben wat regenrokjes zien hangen onder aan de wolken, maar de druppels zijn al weer verdampt voordat ze de grond bereiken. Maar nu dus niet. Echte druppels met onweer bliksem en donder. En ik zit in mijn zwembroek op bed met de deur open. Dit is best gezellig.
Een weekje geleden zaten we in Swakopmund, dat heeft de uitstraling van een stad, een echte. Op een of andere manier voelt dit vertrouwd. Hier zijn winkels, eethuisjes, koffie met gebak cappuccino's en keuzes. Er wordt hier beduidend minder gebedeld. Voor de auto gaan we naar Bidvest, een nieuw slot en een nieuwe stoel.
De eerste souvenirs gekocht. We gaan naar Lani, de nicht van Carmelita. De laatste, Carmelita dus, is een Namibische collega van mij. Lani is bezorgd over ons welzijn, ze is bang dat we beroofd worden, bang dat onze automobiel opengebroken wordt. Dus neemt ze ons mee om de baai van Walvisbaai te laten zien. We bewonderen de flamingo's, krijgen een kijkje bij de zoutfabriek en drinken thee in de Yachtclub. Errug leuk. Ondertussen komen we iets meer te weten over het leven in Namibië.
Welwitschia drive staat op het programma. De welwitschia is een woestijnplant. Op het eerste gezicht ziet hij er uit als een kapotgereden autoband die je ook veel langs de weg ziet liggen. Met dien verstande dat hij wat groener is. Het is een bijzonder ding, eigenlijk een stel dikke omgekrulde bladeren. En hij of zij, dat kan ik niet zien, kan heel oud worden de oudste die we gezien hebben is ongeveer 1500 jaar jong, en nog steeds een groen blaadje.
Na Swakopmund is het op naar Solitaire, maar via een omweg via een stel bergpassen, op advies van de ANWB gids. Smalle passen, via een canyon, naar de centrale hoogvlakte waar we op een boerderijcamping heerlijk stil kunnen overnachten. We maken een mooi kampvuur. Stoken de douche op hout prima leven hier. In Solitaire proberen we de plekken van Ton van der Lee te vinden zoals hij ze in zijn boek Solitaire beschrijft. De appeltaart is inderdaad heel lekker een middag lang. De Camping is wegens renovatie gesloten, of brengen kampeerders te weinig geld in het laatje? Even terug is er wel een kampeerplaatsje voor ons, met zwembad!! In de woestijn is een zwembad verrukkelijk. Daar kunnen we heerlijk afkoelen. De volgende dag op naar het volgende doel van de bucketlist.
Ondertussen is het hier aan het plenzen geslagen, water komt via de voordeur naar binnen. En het terras staat helemaal blank. Nog 5 centimeter dan komt het water ook via de achterzijde naar binnen. Maar we houden vol!! we hebben een eerste verdieping op de Familiekamer.
In Sesriem is het startpunt van Sossusvlei. Een droge vallei, die gevoed wordt door een droge rivier. Om de paar jaar valt er genoeg regen in de bergen om de rivier te reanimeren. De vallei wordt begrensd door rode duinen. Het zand van de duinen wordt door de Oranjerivier uit zuid Afrika aangevoerd. Via de Atlantische stroming naar het noorden gevoerd en dan als zand op de kust geblazen en verder het binnenland in. Hierdoor is Sossusvlei de eindbestemming van de rivier duinen houden het water tegen. Er is zelf soms een Sosusmeer. En ergens over de duinen, waar er geen water meer komt is Dodevlei. Lang geleden kwam hier nog wel eens rivierwater. Wat rest zijn dode bomen op een ondergrond van leem.
De zonsopkomst gaan we zien, 4.30 op. 5 uur in de auto, een colonne naar duin 42 (45 kilometer verderop). Een half uurtje het duin op zwoegen en dan zitten we daar met een Spaans gezin, enkele Duitsers, Fransen en Amerikanen naar het feest van de ochtend te kijken. Het liet niet lang op zich wachten ook deze dag de begroeting van de zon. Wat een mooi gezicht. Een verse zon op schoon gewaaide rode duinen. Na dit spektakel off road door mul zand naar Dodevlei. Deze beelden heb je voor je als je een woestijn ziet. Zand en een levens loze vlakte.
Na dit spektakel zijn we afgereisd naar Maltahohe en Mariental. Bij een stuwmeer was weer een NWR Camping met zwembad, en bier.
De volgende dag weer wild kijken op de weg naar Windhoek. Bij Uhlenhorst was een Camping. Tenminste we mochten er overnachten. Een sfeervolle plek/boerderij.
De laatste dagen breken aan we gaan naar Heteka lodge in Brakwater, een week geleden gereserveerd via Booking. Tomtom blijft voor het eerst in gebreke. Beide Tommen kennen het adres niet, maps.me en googlemaps ook al niet. Gelukkig weet een meneer in Brakwater ons wel te vertellen waar we moeten zijn. Na diverse aanwijzingen komen we ter plekke. De eigenaar is er niet. Hij zit op dinsdag in de kroeg. Andere mannen zeggen hij komt zo. Dus gaan we lekker bammetjes maken en opeten. Toch klopt er iets niet. Het lijkt niet op de plaatsjes van Booking. Het adres blijkt uiteindelijk niet helemaal te kloppen. Het is wel Hill 2, maar niet Hillside 2. het komt bijna goed. We vinden het adres, de poort gaat niet open maar we kunnen er om heen. Een gast vraagt wat we komen doen. Met de reservering op zak ben ik zeker van me zelf. Hij zegt het is hier helemaal vol. De eigenaar is er niet, zijn minderjarige dochter wel. Zij wil wel even naaar papa bellen. Die zegt ik heb jullie 2 dagen geleden een mail gestuurd, we zijn aan het renoveren. De dochter weet zich geen raad. Het is ook een genante vertoning dat pappa dit zijn dochter laat opknappen. Renovatie? Zelf onderhands verhuurd zal je bedoelen. De gast voelt het ook wel en heeft een duurdere tip, Immanuel Wilderness Lodge.
Daar gaan we heen, geen selfcathering maar half pension. Een huisje, zwembad, 4 gangen menu en een lekker ontbijt. Even schakelen maar dan zijn we om. Dat gaat best makkelijk. Ondertussen is het plenzen overgegaan in een zacht gedruppel. Het ruikt heerlijk fris. Weg is de stof van afgelopen weken.
Een weekje geleden zaten we in Swakopmund, dat heeft de uitstraling van een stad, een echte. Op een of andere manier voelt dit vertrouwd. Hier zijn winkels, eethuisjes, koffie met gebak cappuccino's en keuzes. Er wordt hier beduidend minder gebedeld. Voor de auto gaan we naar Bidvest, een nieuw slot en een nieuwe stoel.
De eerste souvenirs gekocht. We gaan naar Lani, de nicht van Carmelita. De laatste, Carmelita dus, is een Namibische collega van mij. Lani is bezorgd over ons welzijn, ze is bang dat we beroofd worden, bang dat onze automobiel opengebroken wordt. Dus neemt ze ons mee om de baai van Walvisbaai te laten zien. We bewonderen de flamingo's, krijgen een kijkje bij de zoutfabriek en drinken thee in de Yachtclub. Errug leuk. Ondertussen komen we iets meer te weten over het leven in Namibië.
Welwitschia drive staat op het programma. De welwitschia is een woestijnplant. Op het eerste gezicht ziet hij er uit als een kapotgereden autoband die je ook veel langs de weg ziet liggen. Met dien verstande dat hij wat groener is. Het is een bijzonder ding, eigenlijk een stel dikke omgekrulde bladeren. En hij of zij, dat kan ik niet zien, kan heel oud worden de oudste die we gezien hebben is ongeveer 1500 jaar jong, en nog steeds een groen blaadje.
Na Swakopmund is het op naar Solitaire, maar via een omweg via een stel bergpassen, op advies van de ANWB gids. Smalle passen, via een canyon, naar de centrale hoogvlakte waar we op een boerderijcamping heerlijk stil kunnen overnachten. We maken een mooi kampvuur. Stoken de douche op hout prima leven hier. In Solitaire proberen we de plekken van Ton van der Lee te vinden zoals hij ze in zijn boek Solitaire beschrijft. De appeltaart is inderdaad heel lekker een middag lang. De Camping is wegens renovatie gesloten, of brengen kampeerders te weinig geld in het laatje? Even terug is er wel een kampeerplaatsje voor ons, met zwembad!! In de woestijn is een zwembad verrukkelijk. Daar kunnen we heerlijk afkoelen. De volgende dag op naar het volgende doel van de bucketlist.
Ondertussen is het hier aan het plenzen geslagen, water komt via de voordeur naar binnen. En het terras staat helemaal blank. Nog 5 centimeter dan komt het water ook via de achterzijde naar binnen. Maar we houden vol!! we hebben een eerste verdieping op de Familiekamer.
In Sesriem is het startpunt van Sossusvlei. Een droge vallei, die gevoed wordt door een droge rivier. Om de paar jaar valt er genoeg regen in de bergen om de rivier te reanimeren. De vallei wordt begrensd door rode duinen. Het zand van de duinen wordt door de Oranjerivier uit zuid Afrika aangevoerd. Via de Atlantische stroming naar het noorden gevoerd en dan als zand op de kust geblazen en verder het binnenland in. Hierdoor is Sossusvlei de eindbestemming van de rivier duinen houden het water tegen. Er is zelf soms een Sosusmeer. En ergens over de duinen, waar er geen water meer komt is Dodevlei. Lang geleden kwam hier nog wel eens rivierwater. Wat rest zijn dode bomen op een ondergrond van leem.
De zonsopkomst gaan we zien, 4.30 op. 5 uur in de auto, een colonne naar duin 42 (45 kilometer verderop). Een half uurtje het duin op zwoegen en dan zitten we daar met een Spaans gezin, enkele Duitsers, Fransen en Amerikanen naar het feest van de ochtend te kijken. Het liet niet lang op zich wachten ook deze dag de begroeting van de zon. Wat een mooi gezicht. Een verse zon op schoon gewaaide rode duinen. Na dit spektakel off road door mul zand naar Dodevlei. Deze beelden heb je voor je als je een woestijn ziet. Zand en een levens loze vlakte.
Na dit spektakel zijn we afgereisd naar Maltahohe en Mariental. Bij een stuwmeer was weer een NWR Camping met zwembad, en bier.
De volgende dag weer wild kijken op de weg naar Windhoek. Bij Uhlenhorst was een Camping. Tenminste we mochten er overnachten. Een sfeervolle plek/boerderij.
De laatste dagen breken aan we gaan naar Heteka lodge in Brakwater, een week geleden gereserveerd via Booking. Tomtom blijft voor het eerst in gebreke. Beide Tommen kennen het adres niet, maps.me en googlemaps ook al niet. Gelukkig weet een meneer in Brakwater ons wel te vertellen waar we moeten zijn. Na diverse aanwijzingen komen we ter plekke. De eigenaar is er niet. Hij zit op dinsdag in de kroeg. Andere mannen zeggen hij komt zo. Dus gaan we lekker bammetjes maken en opeten. Toch klopt er iets niet. Het lijkt niet op de plaatsjes van Booking. Het adres blijkt uiteindelijk niet helemaal te kloppen. Het is wel Hill 2, maar niet Hillside 2. het komt bijna goed. We vinden het adres, de poort gaat niet open maar we kunnen er om heen. Een gast vraagt wat we komen doen. Met de reservering op zak ben ik zeker van me zelf. Hij zegt het is hier helemaal vol. De eigenaar is er niet, zijn minderjarige dochter wel. Zij wil wel even naaar papa bellen. Die zegt ik heb jullie 2 dagen geleden een mail gestuurd, we zijn aan het renoveren. De dochter weet zich geen raad. Het is ook een genante vertoning dat pappa dit zijn dochter laat opknappen. Renovatie? Zelf onderhands verhuurd zal je bedoelen. De gast voelt het ook wel en heeft een duurdere tip, Immanuel Wilderness Lodge.
Daar gaan we heen, geen selfcathering maar half pension. Een huisje, zwembad, 4 gangen menu en een lekker ontbijt. Even schakelen maar dan zijn we om. Dat gaat best makkelijk. Ondertussen is het plenzen overgegaan in een zacht gedruppel. Het ruikt heerlijk fris. Weg is de stof van afgelopen weken.
-
06 December 2017 - 17:51
Erica:
Wat een belevenis en ervaring weer.
Nog eventjes lekker genieten.
Xxxxxx erica -
06 December 2017 - 18:01
Mieke:
Wat heerlijk beeldend beschreven. Ik voel het stof en het zand en ruik de regen. Geniet nog even de laatste dagen. Groet vanuit Bangkok -
06 December 2017 - 19:00
Ina:
Wat een heerlijke avonturen. Geniet nog even van de laatste dagen. Liefs Ina. -
06 December 2017 - 19:03
Arjen:
Het enige wat ik hierop kan zeggen: blijf! hier is het al dagen donker en grijs en koud en ongenuanceerde zwarte pieten discussie en domme trump-acties en nadenken.... wat eten we met kerst! dat laatste is voor jullie een verrassing! geniet ervan, blijf als je wilt. Maar we vinden het wel leuk als jullie weer terug zijn. -
06 December 2017 - 23:06
Ireen:
Ik geniet van jullie avonturen die ook nog eens zo beeldend worden neergeschreven. Zal het missen. Misschien kunnen jullie in Nederland gewoon doorgaan met schrijven. Volgens mij kunnen jullie zelfs een k dag leuk beschrijven. Geniet nog even voordat jullie je in het groen met rood, gecombineerd met grijs en nat mogen gaan vermaken. liefs Ireen -
06 December 2017 - 23:15
Jan:
Prachtig verhaal weer, erg leuk om te lezen.
groetjes, Jan -
08 December 2017 - 10:45
Nel:
Wat een rijkdom: ik zit in Amersfoort met het zicht op de tuin waar de natte sneeuwvlokken neerdwarrelen. Ondertussen lees ik de verhalen van Mieke uit Thailand (ik snuif bijna de Thaise geuren) en jullie verhalen waarbij ik de woestijn voor me zie....
Het leven is goed!!
Geniet niet met mate!
Groet
Nel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
