Inle Lake

Met Malaysian air in een ATR 72 komen we met een uur vertraging aan op vliegveld Heho; en dat laatste is geen grapje. Vliegveld Heho bestaat echt en ligt op een plateau van ongeveer 1200 hoogtemeters. In een uurtje dalen we af met een shared taxi om de kosten te drukken. Zij is een Japans Amerikaanse en hij volledig Amerikaans. Maar ze zijn op zending en organiseren bijeenkomsten voor de protestantse kerk. Onze aankomst is gezegend.
In het dorpje Nyaung She is het een gezellige maar stoffige bende. Overdag korte broeken weer, 's avond en 's ochtends mag ook de trui weer aan. Hier gaan we relaxen en waarschijnlijk ook wel iets zien.
Enigszins met terughoudende gereserveerdheid en wantrouwen, zou het echt we zo leuk zijn, boeken we een dagje op een bootje (een korjaal, een kano van 15van meter lang). Aangedreven door een dikke één cilinder diesel met enorm vliegwiel die de schipper aan slingert. Een kolere herrie, maar ook brute power. 100en van deze powerkano's cruisen op het meer. Met de schroef half in het water aan een lange as spuiten ze een fontein water achter zich aan. Op het meer tonen de traditionele vissers hun kunstjes. Volgens een Nederlandse mevrouw die al 15 jaar in Inle komt om iets voor kinderen te doen, doen ze dat anders nooit. Pas sinds 2 jaar nemen ze theatrale poses aan en vragen na de foto om geld. Maar de dag was echt heel leuk. Op het water leven gezinnen in dorpen van de vis en van de drijvende tuinen. Van waterhyacinten (deze blijven drijven) bedekt met waterplanten en aarde. Hierop worden tomaten komkommers en nog meer gekweekt. Ik geloof zelfs 80 %van de tomaten productie van Myanmar komt hiervandaan. Ik zie opeens heel veel ruimte vrijkomen in de glastuinbouw als wij dat ook gaan doen op de randmeren. Wat is je beroep? Ik ben waterboer.
Ook kun je nog een markt, een smid (erg interessant) wevers, zilversmeden etc. bezoeken. Het was een warme en zonnige dag op het meer. Stiekem ben ik een beetje weg gedoezeld. Rest een dagje niets doen en een dagje op de mountainbike naar de warmwaterbronnen en de spa. Blijkbaar is het vulkanisch gebied want er komt heet water uit de grond. Voor lokals is er het gratis bad. Enigszins grauw groen water. Dat komt van het gesop van lijf leden en de was, denk ik. Voor toeristen de dure spa. Heerlijk heet water, ligstoelen in het zonnetje genieten dus. Bij nader inspectie bleek de bodem van het bad ook wat sopperig. De aan en afvoerleiding wat schimmelig (er zat wat zwarte drab in). Maar het kon de pret niet drukken. De fietstocht eindigt met een lekker glas wijn op de lokale chateau. Marjolein nam een Sauvignon Blanc (ik wist niet dat deze zo kon smaken, niet verkeerd hoor) en ik een droge Muskaat (deze had de verwachte smaak).
Jammer dat de vallei wat smog (gig) is. De uitstoot van de dieselmotoren (en niet eens sjoemelsoftware), stoffige wegen en verbranden van vuil en snoeiafval doet de atmosfeer geen goed. Maar o wat is het mooi daar. Na vijf nachten vliegen we naar Bagan, beroemd om 1000en tempels en pagodes.